13 αγώνες μετά και ο ΑΡΗΣ μας εξακολουθεί να κάνει τα ίδια παιδαριώδη λάθη και να πετάει βαθμούς με τεράστια ευκολία. 2 γκολ σπάνιας ομορφιάς από τον Κάσες αλλά και σπάνιας βλακείας από μια ολόκληρη άμυνα που έμοιαζε με κολλημένους κώνους. Τον άφησε ο πρώτος, του ξέφυγε του δεύτερου, έφαγε την προσποίηση ο τρίτος, άγαλμα ο τέταρτος, γλίστρησε ο πέμπτος και εκτεθειμένος ο Διούδης που όπως συνηθίζει σε αυτά τα παιχνίδια δεν μπορεί ούτε αυτός να κάνει τη διαφορά για την ομάδα μας. 2 πανομοιότυπα γκολ από μια ομάδα που αν και στάθηκε καλά, δεν πίεσε και δεν δημιούργησε επικίνδυνες καταστάσεις για την εστία του Διούδη. Τραγική φιγούρα όλοι εμείς στην κερκίδα που για ακόμη μια φορά φύγαμε απογοητευμένοι από το γήπεδο...

Ο Μιλίνκοβιτς θέλοντας να πείσει άπαντες ότι δεν έχει "προσωπικά θέματα" με τους Ισπανούς και παρά τα όσα ακουγόντουσαν ξεκίνησε με τον Πουλίδο βασικό. Ένας Πουλίδο που αν και φέρει τεράστια ευθύνη (όντας και ο πιο έμπειρος) για ακόμη μια φορά και στα 2 γκολ το να περιορίσουμε την ευθύνη μόνο στον συγκεκριμένο παίκτη είναι τελείως λάθος. Όπως λανθασμένη ήταν και η απόφαση του Μιλίνκοβιτς να "δώσει" στον κόσμο για κράξιμο τον Πουλίδο λίγα λεπτά πριν τη λήξη του ημιχρόνου. Άλλαξε τον στον ημίχρονο, αν είναι ντεφορμέ άφησε τον στον πάγκο αλλά τέτοιου είδους συμπεριφορές δεν νομίζω να "φτιάχνουν" και τους υπόλοιπους παίκτες της ομάδος. Όταν λοιπόν η άμυνα ζώνης που "επιβάλλεται" στο σύγχρονο ποδόσφαιρο όπως εφαρμόζεται από την ομάδα μας θυμίζει περισσότερο αγώνα μπάσκετ όπου σχεδόν απαγορεύονται οι επαφές και τα σκληρά μαρκαρίσματα λογικό είναι ο κάθε Πανθρακικός να μην αισθάνεται την πίεση σου και ο κάθε Κάσες να βρίσκει την ευκαιρία να σου κάνει τη ζημιά. Όταν λοιπόν η άμυνα σου μετά από 14 επίσημα παιχνίδια συνεχίζει να μπάζει τότε πολύ δύσκολα η επίσης προβληματική επίθεση σε μια ομάδα που είναι κομμένη στα δύο να σε ξελασπώσει. Φιλότιμος ο Αγγελούδης, αρκετά καλός ο Μανιάς, σταθερός ο Τάτος, μαχητικός ο Ουντότζι αλλά ως εκεί. Διστακτικοί οι ακραίοι μπακ που όποτε το έπαιρναν απόφαση να ανέβουν δημιουργούσαν προϋποθέσεις για κάτι καλό με αποκορύφωμα το γκολ του Τσουμάνη και πάλι όμως χωρίς συνέπεια και πλάνο αλλά μόνο με κάποιες προσωπικές εξάρσεις. Χαρακτηριστικό είναι ότι όταν μπήκε ο Μαργαρίτης στη θέση του Τσουμάνη(που ζήτησε από μόνος του αλλαγή) θα περίμενε κάποιος να τον δει ως πιο ξεκούραστο να τολμήσει να περάσει το κέντρο και να βοηθήσει την ομάδα του να φθάσει στην ανατροπή του σκορ. Και όμως για σχεδόν 15' ο Μαργαρίτης δεν πέρασε ούτε μια φορά το κέντρο. Αδύναμος κρίκος στην επιθετική λειτουργία της ομάδος συνεχίζει να παραμένει ο παίκτης που αγωνίζεται πίσω από τον Τάτο. Σήμερα ο Οικονομόπουλος πήρε άλλη μια ευκαιρία από τον Μιλίνκοβιτς αλλά σε σε καμία περίπτωση δεν δικαίωσε τον προπονητή του. Μια ανούσια εμφάνιση από τον Οικονομόπουλο ανάλογη με αυτές του Τριανταφυλλάκου, του Παπαδόπουλου αλλά και του Σουνά που αγωνίστηκαν στις προηγούμενες αγωνιστικές στην ίδια θέση και δείχνει να είναι η αχίλλειος πτέρνα της αμυντικής μας λειτουργίας. Όταν λοιπόν η άμυνα δεν πιέζει και δίνει χώρους και η προώθηση του παιχνιδιού προς την επίθεση κάπου εκεί στο κέντρο μονίμως κολλάει τότε αποτελέσματα σαν το σημερινό φαντάζουν φυσιολογικά. Πολλά τα προβλήματα του ΑΡΗ στα οποία κάποια στιγμή θα πρέπει να βρει λύσεις ο Μιλίνκοβιτς. Ναι μεν ήρθε την 4η αγωνιστική, ναι μεν αυτούς τους παίκτες έχει στη διάθεση του, ναι μεν έχει καταφέρει να "κερδίσει" κάποιους παίκτες αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να συμπληρώσει αυτό το πάζλ και να βρει την 11αδα που θα φέρει τις νίκες. Και αν δεν μπορεί με αυτούς τους παίκτες ας μας πει ποιο είναι το πλάνο που έχει ετοιμάσει μαζί με τη διοίκηση ώστε από 1 Ιανουαρίου να δούμε έναν διαφορετικό ΑΡΗ.

Αρνητικό ρεκόρ προσέλευσης σήμερα στο γήπεδο κάτι δεν νομίζω να προκάλεσε έκπληξη σε κανένα. Ο Αρειανός έχει αντοχές και το έχει αποδείξει αμέτρητες φορές αλλά αυτή η εικόνα της ομάδος σε συνδυασμό με την καθημερινή κοροϊδία που βιώνουμε από όλους ανευθυνοπεύθυνους που υπόσχονται λύσεις για τον ΑΡΗ μας έχει φέρει όλους στα όρια μας. Δεν βλέπω που μπορεί να οδηγηθεί  αυτή η κατάσταση και το μόνο που μπορώ να συμπεράνω είναι ότι η προσπάθεια αποδυνάμωσης της ομάδος που ξεκίνησε από το καλοκαίρι έχει πιάσει τόπο. Το πόρισμα του ελέγχου, το άρθρο 99, η νέα εκλεγμένη διοίκηση και ο μεταγραφικός σχεδιασμός με βάση τους παίκτες που κατάφεραν να σώσουν την περσινή χρονιά ήταν οι 4 άξονες πάνω στους οποίους ο ΑΡΗΣ μας θεωρητικά θα είχε βασίσει την επιβίωση και αντεπίθεση του. Αντιθέτως αυτό που παρακολουθούμε είναι όλα τα "δυνατά χαρτιά" του ΑΡΗ σε αυτόν τον αγώνα επιβίωσης να έχουν καεί από τους ίδιους τους "σωτήρες" μας. Πάντα φυσικά όταν μιλάμε για μια ομάδα σαν τον ΑΡΗ υπάρχει και το πιο δυνατό χαρτί από όλα που μπορεί να αλλάξει δραματικά την κατάσταση ανά πάση στιγμή και αυτό δεν είναι άλλο από τον κόσμο της ομάδος. Αν λοιπόν κάποια στιγμή σταματήσουμε το "νανούρισμα" στην κερκίδα και αποφασίσουμε τη γενική αφύπνιση του συλλόγου τότε ίσως καταφέρουμε να δούμε άσπρη ημέρα και η αισιοδοξία επιστρέψει. Ως τότε καληνύχτα και όνειρα γλυκά γεμάτο επενδυτές και Αρειανοσωτήρες... 

ΥΓ. Αναμένω τη νέα ανακοίνωση της ΠΑΕ για να βγω στους δρόμους με τον πυρσό στο χέρι και να τραγουδάω ΑΡΗΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ...